درک مقاومت در برابر خوردگی و کاربردهای روی

بله، روی می تواند خورده شود، اما روند خوردگی آن با آهن متفاوت است. خوردگی روی معمولاً منجر به تشکیل یک لایه اکسید روی می شود که دارای برخی خواص محافظتی است و از خوردگی بیشتر جلوگیری می کند.

با این حال، تحت شرایط خاص، این لایه اکسید ممکن است آسیب دیده و منجر به خوردگی شدیدتر شود. عوامل زیر بر خوردگی روی تأثیر می گذارد:

شرایط محیطی: روی در برابر رطوبت، محیط های اسیدی یا قلیایی حساس است. در چنین شرایطی، لایه اکسید ممکن است آسیب ببیند و روند خوردگی را تسریع کند.

محیط های اسیدی و قلیایی: در محیط های بسیار اسیدی یا قلیایی، نرخ خوردگی روی افزایش می یابد. مواد اسیدی (مانند اسید کلریدریک) با روی واکنش می دهند و باعث حل شدن آن می شوند، در حالی که محیط های قلیایی (مانند هیدروکسید سدیم) نیز می توانند خوردگی را تسریع کنند.

خوردگی الکتروشیمیایی: هنگامی که روی با فلزات دیگر تماس پیدا می کند، خوردگی الکتروشیمیایی می تواند رخ دهد، به ویژه در حضور رطوبت و الکترولیت ها. در چنین مواردی، روی به عنوان یک "آند قربانی" عمل می کند و ترجیحاً برای محافظت از فلزات دیگر (مانند فولاد) در برابر خوردگی، خورده می شود.

محیط زیست دریایی: به دلیل محتوای نمک موجود در آب دریا، روی در محیط های دریایی سریعتر خورده می شود، اما همچنان نسبت به آهن و سایر فلزات در برابر خوردگی مقاوم تر است.

به طور کلی، روی مقاومت به خوردگی قوی تری نسبت به آهن و فولاد دارد، اما همچنان می تواند در محیط های شدید خورده شود. در بیشتر کاربردها، لایه اکسید روی به طور موثری از خوردگی بیشتر جلوگیری می کند، به همین دلیل است که روی معمولاً به عنوان پوشش محافظ برای فولاد استفاده می شود (به عنوان مثال، گالوانیزه گرم).